.
چند سالی‌ه که دنیا پر شده از جملات خوش آب و رنگِ توخالی بر پایه‌ی نظریات آبدوغ خیاریِ روانشناسی مثبت: «برای تغییر زندگی و حتی تغییر دنیا، افکار و نگاهت رو تغییر بده»، «تو انسانِ موفقی هستی که به هر آنچه اراده کنی، دست می‌یابی»، «اگر خوشبختی، نگاهت زیباست و اگر بدبختی، مشکل از درونِ توست» و... این نوع روانشناسی مدام یادآور می‌شه که ساختار خانواده، اجتماع یا محیط و نظامِ حاکم، هیچ نقشی در شرایط زندگی ما نداره و امکانات زندگی برای همه به یک اندازه مهیاست و چیزی که باعث رشد یا عقب‌موندگی آدم می‌شه، نگاه و تفکرِ خودشه به زندگی. و با افراط در ترویج این نوع نگاه، هم منکر یه سری اصول ساختاری مثل جبرِ خانوادگی، محیطی، اجتماعی و جغرافیایی یا حتی تقدیر و قضا و قدر که ما مسلمونا با توجه به جهان بینیِ الهی به اون معتقدیم می شه، هم باعث غفلت مردم از ظلم و تبعیضی که نظام سرمایه‌داریِ دنیا بهشون تحمیل کرده؛ چرا که معتقده اگر به جایی رسیدی، خودت عُرضه داشتی و اگر نرسیدی، خودت مقصری. و مخاطبِ بدبختِ خوش‌باور هم فراموش می‌کنه که امکانات رشد برای همه‌ی مردم یکسان نیست و به لطف نظام سرمایه‌داری، بعضیا به شکل مشروع و خیلیا به شکل نامشروع، دسترسی بیشتری به امکانات مادی، رفاهی، فرهنگی، آموزشی و بهداشتی دارند. گزارش سالانه‌ی کِردیت بانک سوییس در سال 2015 می‌گه 85 درصد ثروتِ کل جهان در اختیار 8 درصد مردم دنیاست! -لابد بیل‌گیتس و زاکربرگ و چارتا سلبریتیِ هالیوودی و چند تا عرب خرپول- و این یعنی 92 درصدِ بقیه، تحت‌تاثیر اون 8 درصدی هستند که به واسطه‌ی پول، فرهنگ و هنر و آموزش و رسانه رو هم در اختیار دارند و یه جورایی در اغلب زمینه‌ها تعیین کننده‌اند. من نمی‌گم نگاه و تفکر و قدرتِ درون و خوش‌بینیِ آدما مهم نیس اما باور دارم صِرف تلاش آدما، لزوما به موفقیت ختم نمی‌شه و اون بیرون، اونقدر موانع و چالش‌های جدی وجود داره که گاهی، بی‌تعارف زمین‌مون می‌زنه و دیگه خیلی سخت می‌شه از جا بلند شد. راستش به همین خاطر ترجیح می‌دم اطرافیان برام ادای روانشناس‌های درپیت رو درنیارن و این نظریات قشنگِ مسخره رو تحویلم ندن. این دری وریا شاید برای شما جواب بده ولی من از بس به آرزوهام فکر کردم و جذب نشد که نشد، نه تنها به قانون «جذب» بی اعتمادم که به قانون «جاذبه» هم مشکوکم!
